Η πρωτοφανούς βαρβαρότητας επέμβαση των Ειδικών Δυνάμεων του Ισραήλ, προκάλεσε «χιονοστιβάδα» αντιδράσεων, με την Τουρκία να πιστώνεται εντός του μουσουλμανικού κόσμου την τραγωδία αυτή. Η Τουρκία για πρώτη φορά στο Μεσανατολικό Ζήτημα από το 1949 έχει νεκρούς, χωρίς να αποτελεί μέρος του προβλήματος. Αυτό και μόνο την αναδεικνύει σε παράγοντα στην περιοχή και κυρίως αναβαθμίζει την επιρροή της στον αραβικό κόσμο, επισημαίνουν δυτικοί διπλωμάτες στην Άγκυρα και την Αθήνα.
Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί η πρωτοφανής αντίδραση του Ισραήλ στην αντιμετώπιση του στολίσκου για τη Γάζα. Ορισμένοι σχολιαστές επιμένουν πως η βιαιότητα της ισραηλινής αντίδρασης είχε σχέση με την ιδιαίτερη παρουσία του τουρκικού παράγοντα στην προετοιμασία αυτής της αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι ίδιοι κύκλοι σημειώνουν πως, για πρώτη φορά, η Κύπρος αρνήθηκε να βοηθήσει στην οργάνωση της αποστολής, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, καθώς και το ότι τα τουρκικά πλοία προετοιμάστηκαν στα λιμάνια της Κερύνειας και κυρίως της Αμμοχώστου, όπου ο ελλιμενισμός είναι παράνομος, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία, συνθέτουν ένα περίεργο σκηνικό κατά τους ίδιους κύκλους, που καταδεικνύουν μία ιδιαίτερη μεθόδευση. «Αν πραγματικά συνέβησαν όλα αυτά, τότε το Ισραήλ έπεσε στην παγίδα και έκανε ένα μεγάλο διπλωματικό δώρο στη Τουρκία, που κατήγαγε διπλωματική νίκη στο θολό τοπίο της Μέσης Ανατολής», επισημαίνουν διπλωματικοί κύκλοι στην Αθήνα, που από τα ξημερώματα της Δευτέρας παρακολουθούσαν βήμα προς βήμα τις εξελίξεις.
Η Ουάσιγκτον είναι σφόδρα δυσαρεστημένη με την.......... πολιτική που ακολουθεί το Τελ Αβίβ απέναντι στις διαπραγματεύσεις με το παλαιστινιακό κράτος, η περίφημη «συμμαχία της σκιάς» μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας αποτελεί παρελθόν, οι σχέσεις με την Αίγυπτο και την Ιορδανία έχουν «παγώσει», η οικονομική κρίση στο εσωτερικό του εβραϊκού κράτους μεγαλώνει και φυσικά η κυβέρνηση συνασπισμού Εργατικών-Λικούντ δέχεται τα πυρά ομοθυμαδόν για την πολιτική που ασκεί σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Παράλληλα όμως η ισραηλινή κοινωνία έχει αρχίζει να αντιδρά έντονα. Ο μύθος μιας νέας «Σοά» (ολοκαυτώματος) από τους εχθρούς αρχίζει να ξεφτίζει. Η ιδέα στην οποία γαλουχήθηκαν τρεις γενιές ισραηλινών πολιτών είναι πια αδύναμη. Οι δεκαοχτάχρονοι δεν επιθυμούν πια να πυροβολούν αμάχους και «κακούς» παλαιστίνιους, ζητούν να έχουν τα αυτονόητο και να μην σπαταλούν 2,5 χρόνια της πιο ανέμελης φάσης της ζωής τους πυροβολώντας και σκοτώνοντας. Δεν επιθυμούν να επιτίθενται απέναντι σε αόρατους εχθρούς. Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε πόλεμο. Ούτε τα «πυροτεχνήματα» ή ρουκέτες «Κασάμ» αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των Ισραηλινών.
Παράλληλα, οι αντιρρησίες συνείδησης πολλαπλασιάζονται. Αξιωματικοί και των τριών όπλων των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων αρνούνται να εκτελέσουν διαταγές που αφορούν βομβαρδισμούς σε αστικές παλαιστινιακές περιοχές, και δεκάδες-αν όχι εκατοντάδες-έφεδροι στρατιώτες συμμετέχοντες σε στρατιωτικές επιχειρήσεις νοσηλεύονται σε κλινικές ή παρακολουθούνται από ψυχολόγους.
Οι διεθνείς εκθέσεις για τις δύο πρόσφατες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Λιβάνου και της Γάζας από τους διεθνείς οργανισμούς ήταν καταπέλτης. Χρήση όπλων που απαγορεύονται: Υποπυρομαχικά διασποράς και λευκός φώσφορος κατά αμάχων.
Όμως τελικά ποιος νοιάζεται για το δίκαιο των ενόπλων συρράξεων και τα δικαιώματα των αμάχων; Εξάλλου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν πως: «Η πρώτη απώλεια σε έναν πόλεμο είναι η αλήθεια και οι νόμοι».
Και το Ισραήλ, είναι δυστυχώς μια χώρα που το αποδεικνύει αυτό.
Ετσι λοιπόν η κυβέρνηση Νετανιάχου χρειαζόταν άμεσα μια ευκαιρία για να τραβήξει το διεθνές ενδιαφέρον και να αποπροσανατολίσει τη ισραηλινή κοινή γνώμη, έχοντας παράλληλα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των σκληροπυρηνικών ψηφοφόρων της που ζητούν τον διωγμό των Παλαιστινίων από τη «γη της Επαγγελίας»…
Αυτό όμως που οι κυβερνήσεις του Ισραήλ δεν έχουν καταφέρει να συνειδητοποιήσουν από το 1973 και μετά είναι πως η ειρήνη έχει και αυτή το αντίτιμό της αλλά επιτρέπει στους ανθρώπους να αναπτυχθούν. Δεν νομίζω πως κάποιος Παλαιστίνιος που θα έχει το νερό του, το ρεύμα του, τις στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές και την εργασία του, που θα ζει εν ολίγοις αξιοπρεπώς, θα επιχειρήσει να επιτεθεί εναντίον του Ισραήλ. Όταν όμως εξαθλιώνεις αυτούς τους ανθρώπους και τους φτάνεις στα όρια του εξευτελισμού, παραβιάζοντας την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, φτιάχνοντας τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης (τι οξύμωρο άραγε, οι διωκόμενοι έγιναν διώκτες), δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε περισσότερο από το να αντιδράσουν.
Η Αννα Φρανκ, οι «δίκαιοι των Εθνών» και πόσοι ακόμη Εβραίοι που διώχθηκαν θα είχαν γυρίσει το κεφάλι τους αν ζούσαν σήμερα και έβλεπαν το κράτος τους τι κάνει. Και δεν είναι οι σημερινοί 20 ή 30 νεκροί. Είναι η ακολουθούμενη πολιτική των όπλων. «The shooting policy» όπως πολύ σωστά την περιγράφει ο Νοάμ Τσόμσκι.
Οσες Χαμάς, Χεζμπολάχ ή ισλαμικές Τζιχάντ και να εξοντώσουν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, άλλες τόσες θα γεννιούνται. Γιατί δεν είναι πολιτικά μορφώματα. Είναι κοινωνικά. Και όσο ακραία και να είναι η ιδεολογία τους, όσο επιθετικές να είναι οι πολιτικές και οι πράξεις τους, οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίζουν να συσπειρώνονται δίπλα τους γιατί τους δίνουν αυτό που οι Ισραηλινοί τους έχουν στερήσει: Την ελπίδα και την αξιοπρέπεια. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από ένα πληγωμένο θηρίο. Οσο εξελιγμένα όπλα και να έχουν οι Ισραηλινοί κάποια στιγμή θα νικηθούν από το ισχυρότερο όλων: Την ανθρώπινη ψυχή και την απελπισία. Και μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως η δράση φέρνει την αντίδραση και πως ακόμη και η ειρήνη έχει θύματα μέχρι να εδραιωθεί, τόσο η βία θα συνεχίζεται. Το αίμα και των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών θα ρέει.
Ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Γιτζάκ Ράμπιν, δύο άνθρωποι που πολέμησαν με λύσσα ο ένας τον άλλο σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, μετά από χρόνια κατάλαβαν το αδιέξοδο της σύγκρουσης και προχώρησαν στην ειρηνευτική συμφωνία, θέλοντας να προσφέρουν στους λαούς τους ειρήνη μετά από χρόνια συγκρούσεων. Δυστυχώς όμως το μήνυμα που έδωσαν, χάθηκε μέσα στα χρόνια από ανθρώπους που τους έλειπε το όραμα, άνθρωποι υστερόβουλοι και μαριονέτες, που έβαλαν το πολιτικό και προσωπικό τους συμφέρον πάνω από όλα, βυθίζοντας ξανά τους λαούς της πολύπαθης Μέσης Ανατολής στον «λάκκο των λεόντων».
Και όσο συνεχίζει αυτή την πολιτική το Ισραήλ, δεν θα χρειαστεί κανένας Αχμαντινεζάντ ή Οσάμα Μπιν Λάντεν για να το απειλούν και να δρουν εναντίον του. Σταδιακά το Ισραήλ θα αυτοκαταστρέφεται, μέχρι να πέσει μέσα στο καμίνι που το ίδιο δημιούργησε και άναψε κι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξουν θαύματα, όπως «οι παίδες εν καμίνω».
Ο Ιερεμίας τους προειδοποιεί αλλά δεν τον ακούν ξανά, όπως έγινε και πριν την σκλαβιά τους από τους Βαβυλώνιους.
Η Παλαιά Διαθήκη, το βιβλίο ενός Θεού που σίγουρα δεν είναι ο δικός μας, λέει: «Οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Όμως ο Χριστός έστειλε ένα μήνυμα-με τον τρόπο του-διορθώνοντας αυτό που εσφαλμένα και δόλια κάποιοι διατύπωσαν και μας είπε: «Οφθαλμός αντί οφθαλμού και μετά όλοι θα μείνετε τυφλοί… Και δεν θα με βλέπετε…»
http://www.zougla.gr
http://kafeneio-gr.blogspot.com
Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί η πρωτοφανής αντίδραση του Ισραήλ στην αντιμετώπιση του στολίσκου για τη Γάζα. Ορισμένοι σχολιαστές επιμένουν πως η βιαιότητα της ισραηλινής αντίδρασης είχε σχέση με την ιδιαίτερη παρουσία του τουρκικού παράγοντα στην προετοιμασία αυτής της αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι ίδιοι κύκλοι σημειώνουν πως, για πρώτη φορά, η Κύπρος αρνήθηκε να βοηθήσει στην οργάνωση της αποστολής, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, καθώς και το ότι τα τουρκικά πλοία προετοιμάστηκαν στα λιμάνια της Κερύνειας και κυρίως της Αμμοχώστου, όπου ο ελλιμενισμός είναι παράνομος, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία, συνθέτουν ένα περίεργο σκηνικό κατά τους ίδιους κύκλους, που καταδεικνύουν μία ιδιαίτερη μεθόδευση. «Αν πραγματικά συνέβησαν όλα αυτά, τότε το Ισραήλ έπεσε στην παγίδα και έκανε ένα μεγάλο διπλωματικό δώρο στη Τουρκία, που κατήγαγε διπλωματική νίκη στο θολό τοπίο της Μέσης Ανατολής», επισημαίνουν διπλωματικοί κύκλοι στην Αθήνα, που από τα ξημερώματα της Δευτέρας παρακολουθούσαν βήμα προς βήμα τις εξελίξεις.
Η Ουάσιγκτον είναι σφόδρα δυσαρεστημένη με την.......... πολιτική που ακολουθεί το Τελ Αβίβ απέναντι στις διαπραγματεύσεις με το παλαιστινιακό κράτος, η περίφημη «συμμαχία της σκιάς» μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας αποτελεί παρελθόν, οι σχέσεις με την Αίγυπτο και την Ιορδανία έχουν «παγώσει», η οικονομική κρίση στο εσωτερικό του εβραϊκού κράτους μεγαλώνει και φυσικά η κυβέρνηση συνασπισμού Εργατικών-Λικούντ δέχεται τα πυρά ομοθυμαδόν για την πολιτική που ασκεί σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Παράλληλα όμως η ισραηλινή κοινωνία έχει αρχίζει να αντιδρά έντονα. Ο μύθος μιας νέας «Σοά» (ολοκαυτώματος) από τους εχθρούς αρχίζει να ξεφτίζει. Η ιδέα στην οποία γαλουχήθηκαν τρεις γενιές ισραηλινών πολιτών είναι πια αδύναμη. Οι δεκαοχτάχρονοι δεν επιθυμούν πια να πυροβολούν αμάχους και «κακούς» παλαιστίνιους, ζητούν να έχουν τα αυτονόητο και να μην σπαταλούν 2,5 χρόνια της πιο ανέμελης φάσης της ζωής τους πυροβολώντας και σκοτώνοντας. Δεν επιθυμούν να επιτίθενται απέναντι σε αόρατους εχθρούς. Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε πόλεμο. Ούτε τα «πυροτεχνήματα» ή ρουκέτες «Κασάμ» αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των Ισραηλινών.
Παράλληλα, οι αντιρρησίες συνείδησης πολλαπλασιάζονται. Αξιωματικοί και των τριών όπλων των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων αρνούνται να εκτελέσουν διαταγές που αφορούν βομβαρδισμούς σε αστικές παλαιστινιακές περιοχές, και δεκάδες-αν όχι εκατοντάδες-έφεδροι στρατιώτες συμμετέχοντες σε στρατιωτικές επιχειρήσεις νοσηλεύονται σε κλινικές ή παρακολουθούνται από ψυχολόγους.
Οι διεθνείς εκθέσεις για τις δύο πρόσφατες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Λιβάνου και της Γάζας από τους διεθνείς οργανισμούς ήταν καταπέλτης. Χρήση όπλων που απαγορεύονται: Υποπυρομαχικά διασποράς και λευκός φώσφορος κατά αμάχων.
Όμως τελικά ποιος νοιάζεται για το δίκαιο των ενόπλων συρράξεων και τα δικαιώματα των αμάχων; Εξάλλου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν πως: «Η πρώτη απώλεια σε έναν πόλεμο είναι η αλήθεια και οι νόμοι».
Και το Ισραήλ, είναι δυστυχώς μια χώρα που το αποδεικνύει αυτό.
Ετσι λοιπόν η κυβέρνηση Νετανιάχου χρειαζόταν άμεσα μια ευκαιρία για να τραβήξει το διεθνές ενδιαφέρον και να αποπροσανατολίσει τη ισραηλινή κοινή γνώμη, έχοντας παράλληλα κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των σκληροπυρηνικών ψηφοφόρων της που ζητούν τον διωγμό των Παλαιστινίων από τη «γη της Επαγγελίας»…
Αυτό όμως που οι κυβερνήσεις του Ισραήλ δεν έχουν καταφέρει να συνειδητοποιήσουν από το 1973 και μετά είναι πως η ειρήνη έχει και αυτή το αντίτιμό της αλλά επιτρέπει στους ανθρώπους να αναπτυχθούν. Δεν νομίζω πως κάποιος Παλαιστίνιος που θα έχει το νερό του, το ρεύμα του, τις στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές και την εργασία του, που θα ζει εν ολίγοις αξιοπρεπώς, θα επιχειρήσει να επιτεθεί εναντίον του Ισραήλ. Όταν όμως εξαθλιώνεις αυτούς τους ανθρώπους και τους φτάνεις στα όρια του εξευτελισμού, παραβιάζοντας την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, φτιάχνοντας τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης (τι οξύμωρο άραγε, οι διωκόμενοι έγιναν διώκτες), δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε περισσότερο από το να αντιδράσουν.
Η Αννα Φρανκ, οι «δίκαιοι των Εθνών» και πόσοι ακόμη Εβραίοι που διώχθηκαν θα είχαν γυρίσει το κεφάλι τους αν ζούσαν σήμερα και έβλεπαν το κράτος τους τι κάνει. Και δεν είναι οι σημερινοί 20 ή 30 νεκροί. Είναι η ακολουθούμενη πολιτική των όπλων. «The shooting policy» όπως πολύ σωστά την περιγράφει ο Νοάμ Τσόμσκι.
Οσες Χαμάς, Χεζμπολάχ ή ισλαμικές Τζιχάντ και να εξοντώσουν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, άλλες τόσες θα γεννιούνται. Γιατί δεν είναι πολιτικά μορφώματα. Είναι κοινωνικά. Και όσο ακραία και να είναι η ιδεολογία τους, όσο επιθετικές να είναι οι πολιτικές και οι πράξεις τους, οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίζουν να συσπειρώνονται δίπλα τους γιατί τους δίνουν αυτό που οι Ισραηλινοί τους έχουν στερήσει: Την ελπίδα και την αξιοπρέπεια. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από ένα πληγωμένο θηρίο. Οσο εξελιγμένα όπλα και να έχουν οι Ισραηλινοί κάποια στιγμή θα νικηθούν από το ισχυρότερο όλων: Την ανθρώπινη ψυχή και την απελπισία. Και μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως η δράση φέρνει την αντίδραση και πως ακόμη και η ειρήνη έχει θύματα μέχρι να εδραιωθεί, τόσο η βία θα συνεχίζεται. Το αίμα και των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών θα ρέει.
Ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Γιτζάκ Ράμπιν, δύο άνθρωποι που πολέμησαν με λύσσα ο ένας τον άλλο σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, μετά από χρόνια κατάλαβαν το αδιέξοδο της σύγκρουσης και προχώρησαν στην ειρηνευτική συμφωνία, θέλοντας να προσφέρουν στους λαούς τους ειρήνη μετά από χρόνια συγκρούσεων. Δυστυχώς όμως το μήνυμα που έδωσαν, χάθηκε μέσα στα χρόνια από ανθρώπους που τους έλειπε το όραμα, άνθρωποι υστερόβουλοι και μαριονέτες, που έβαλαν το πολιτικό και προσωπικό τους συμφέρον πάνω από όλα, βυθίζοντας ξανά τους λαούς της πολύπαθης Μέσης Ανατολής στον «λάκκο των λεόντων».
Και όσο συνεχίζει αυτή την πολιτική το Ισραήλ, δεν θα χρειαστεί κανένας Αχμαντινεζάντ ή Οσάμα Μπιν Λάντεν για να το απειλούν και να δρουν εναντίον του. Σταδιακά το Ισραήλ θα αυτοκαταστρέφεται, μέχρι να πέσει μέσα στο καμίνι που το ίδιο δημιούργησε και άναψε κι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξουν θαύματα, όπως «οι παίδες εν καμίνω».
Ο Ιερεμίας τους προειδοποιεί αλλά δεν τον ακούν ξανά, όπως έγινε και πριν την σκλαβιά τους από τους Βαβυλώνιους.
Η Παλαιά Διαθήκη, το βιβλίο ενός Θεού που σίγουρα δεν είναι ο δικός μας, λέει: «Οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Όμως ο Χριστός έστειλε ένα μήνυμα-με τον τρόπο του-διορθώνοντας αυτό που εσφαλμένα και δόλια κάποιοι διατύπωσαν και μας είπε: «Οφθαλμός αντί οφθαλμού και μετά όλοι θα μείνετε τυφλοί… Και δεν θα με βλέπετε…»
http://www.zougla.gr
http://kafeneio-gr.blogspot.com
Σχόλια