Χιλιάδες Αρμένιοι συρρέουν στο μνημείο του Ερεβάν αφήνοντας κόκκινες τουλίπες και λευκά γαρίφαλα γύρω από τη φλόγα που καίει στη μνήμη του 1,5 εκατ. θυμάτων της γενοκτονίας του 1915-17 από τους Τουρκους. 
Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915[2], όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.
Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες[4]. Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού[5]. Μέχρι το 2009, 21 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars)[6].
Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων.
«Καθένα από τα αθώα θύματά μας έχει όνομα, οικογένεια, ιστορία» δήλωσε ο Αρμένιος πρόεδρος Σερζ Σαρκισιάν επαναλαμβάνοντας ότι η διαδικασία της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας δεν στρέφεται κατά του τουρκικού λαού και η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν αποτελεί προαπαιτούμενο για την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων.
Αργά το βράδυ της Τετάρτης, δύο ημέρες πριν από την 94η επέτειο της γενοκτονίας, Αγκυρα και Ερεβάν ανακοίνωσαν ότι συμφώνησαν σε «οδικό χάρτη» προς ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων έπειτα από έναν αιώνα εχθρότητας που έχει τις ρίζες του στις σφαγές και την απέλαση των Αρμενίων, έγκλημα το οποίο η Αγκυρα παγίως αρνείται να αναγνωρίσει ως γενοκτονία.
Πολιτικές πηγές αναφέρουν ότι ο «οδικός χάρτης» δεν έχει ακόμη σχεδιαστεί, όμως θέτει χρονοδιάγραμμα για τη σταδιακή εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων, το άνοιγμα των συνόρων (που σφράγισε η Τουρκία το 1993 σε αλληλλεγγύη προς το Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ) και τη σύσταση επιτροπής που θα εξετάσει την «ιστορική διάσταση» των γεγονότων του 1915.
Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915[2], όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες[4]. Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού[5]. Μέχρι το 2009, 21 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars)[6].
Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων.
«Καθένα από τα αθώα θύματά μας έχει όνομα, οικογένεια, ιστορία» δήλωσε ο Αρμένιος πρόεδρος Σερζ Σαρκισιάν επαναλαμβάνοντας ότι η διαδικασία της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας δεν στρέφεται κατά του τουρκικού λαού και η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν αποτελεί προαπαιτούμενο για την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων.
Αργά το βράδυ της Τετάρτης, δύο ημέρες πριν από την 94η επέτειο της γενοκτονίας, Αγκυρα και Ερεβάν ανακοίνωσαν ότι συμφώνησαν σε «οδικό χάρτη» προς ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων έπειτα από έναν αιώνα εχθρότητας που έχει τις ρίζες του στις σφαγές και την απέλαση των Αρμενίων, έγκλημα το οποίο η Αγκυρα παγίως αρνείται να αναγνωρίσει ως γενοκτονία.
Πολιτικές πηγές αναφέρουν ότι ο «οδικός χάρτης» δεν έχει ακόμη σχεδιαστεί, όμως θέτει χρονοδιάγραμμα για τη σταδιακή εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων, το άνοιγμα των συνόρων (που σφράγισε η Τουρκία το 1993 σε αλληλλεγγύη προς το Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ) και τη σύσταση επιτροπής που θα εξετάσει την «ιστορική διάσταση» των γεγονότων του 1915.
Σχόλια