Είκοσι χρόνια τώρα οι διαδοχικοί Νόμοι που ψηφίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις του λειτούργησαν σε βάρος των εργαζομένων. Ο ένας Νόμος λειτούργησε συμπληρωματικά πάνω στον άλλον. Με τους Νόμους αυτούς αυξήθηκαν οι εισφορές, αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας, μειώθηκαν οι συντάξεις, χτυπήθηκε η επικουρική ασφάλιση, αυξήθηκαν οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας, ακρωτηριάστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Αντίθετα δεν αντιμετωπίστηκαν οι βασικές αιτίες που έχουν να κάνουν με την οικονομική βιωσιμότητα και τη κοινωνική αποτελεσματικότητα του Συστήματος γιατί παρέμειναν άθικτες οι πραγματικές αιτίες όπως είναι η υποχρηματοδότηση του από το ίδιο το κράτος, η καταλήστευση των αποθεματικών στο όνομα δήθεν της οικονομικής ανάπτυξης, η συνεχώς διευρυνόμενη εισφοροδιαφυγή, η εξάπλωση των ελαστικών μορφών εργασίας, η γενίκευση της ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας, η μόνιμη μείωση των εσόδων του Συστήματος.
Η σημερινή κυβέρνηση άνοιξε άρον - άρον το ασφαλιστικό όχι με όρους κοινωνίας αλλά ως δημοσιονομικό μέγεθος και ως βάρος για την οικονομία και αφού πρώτα φρόντισε να διαμορφώσει ένα κλίμα χρεοκοπίας αξιοποιώντας και την οικονομική κρίση κινείται στην ίδια λογική του χθες.
Αναζητά πολιτική και ηθική νομιμοποίηση μέσα από μια προσχηματική διαδικασία διαλόγου για να δικαιολογήσει νέες περικοπές μετά και από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομίας στην Ε.Ε. Αναζητά ακόμα με κινήσεις τακτικής να εξαφανίσει τη προεκλογική δέσμευση για την κατάργηση των διατάξεων του Νόμου Πετραλιά, μιλώντας τώρα για πάγωμα ενός χρόνου.
Το συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο δεν πρέπει να νομιμοποιήσει καμία διαδικασία κοινωνικού διαλόγου αλλά οφείλει να θέσει με απόλυτη σαφήνεια ότι καμιά συζήτηση δεν συγκεντρώνει τους ελάχιστους όρους αξιοπιστίας και φερεγγυότητας αν προηγουμένως δεν συμφωνηθεί ότι η υποστήριξη και αναβάθμιση ενός δημόσιου και κοινωνικά αποτελεσματικού Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης περνά μέσα από την άμεση καταβολή όλων των υποχρεώσεων του κράτους, περνά μέσα από το χτύπημα της εισφοροδιαφυγής, από την εγκατάλειψη των χαριστικών ρυθμίσεων, από την αντιμετώπιση της ανεργίας, από την κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας, από την σταδιακή επιστροφή των αποθεματικών και από την αναζήτηση νέων πόρων χρηματοδότησης του Συστήματος.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ανοίξει το ίδιο την συζήτηση μέσα στην κοινωνία και να αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, να επιδιώξει την μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων, έξω από λογικές συναίνεσης άγονων αντιπαραθέσεων και νέων διαιρέσεων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική διεκδίκησης όπως αυτή της περιόδου Γιαννίτση που έφερε νίκη για τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να εργαστεί με ευθύνη για την υπεράσπισή της Κοινωνικής Ασφάλισης μέσα από ενωτικούς μαζικούς αγώνες. Οι διαχωριστικές γραμμές σήμερα πρέπει να χαραχθούν ανάμεσα στα συνδικάτα και στις κυβερνητικές πολιτικές γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε αποτελεσματικούς αγώνες προς όφελος των εργαζομένων.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ Σαράντος
Αναπληρωτής Πρόεδρος της Διοίκησης του Ε.Κ.Αρκαδίας
Αντίθετα δεν αντιμετωπίστηκαν οι βασικές αιτίες που έχουν να κάνουν με την οικονομική βιωσιμότητα και τη κοινωνική αποτελεσματικότητα του Συστήματος γιατί παρέμειναν άθικτες οι πραγματικές αιτίες όπως είναι η υποχρηματοδότηση του από το ίδιο το κράτος, η καταλήστευση των αποθεματικών στο όνομα δήθεν της οικονομικής ανάπτυξης, η συνεχώς διευρυνόμενη εισφοροδιαφυγή, η εξάπλωση των ελαστικών μορφών εργασίας, η γενίκευση της ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας, η μόνιμη μείωση των εσόδων του Συστήματος.
Η σημερινή κυβέρνηση άνοιξε άρον - άρον το ασφαλιστικό όχι με όρους κοινωνίας αλλά ως δημοσιονομικό μέγεθος και ως βάρος για την οικονομία και αφού πρώτα φρόντισε να διαμορφώσει ένα κλίμα χρεοκοπίας αξιοποιώντας και την οικονομική κρίση κινείται στην ίδια λογική του χθες.
Αναζητά πολιτική και ηθική νομιμοποίηση μέσα από μια προσχηματική διαδικασία διαλόγου για να δικαιολογήσει νέες περικοπές μετά και από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομίας στην Ε.Ε. Αναζητά ακόμα με κινήσεις τακτικής να εξαφανίσει τη προεκλογική δέσμευση για την κατάργηση των διατάξεων του Νόμου Πετραλιά, μιλώντας τώρα για πάγωμα ενός χρόνου.
Το συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο δεν πρέπει να νομιμοποιήσει καμία διαδικασία κοινωνικού διαλόγου αλλά οφείλει να θέσει με απόλυτη σαφήνεια ότι καμιά συζήτηση δεν συγκεντρώνει τους ελάχιστους όρους αξιοπιστίας και φερεγγυότητας αν προηγουμένως δεν συμφωνηθεί ότι η υποστήριξη και αναβάθμιση ενός δημόσιου και κοινωνικά αποτελεσματικού Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης περνά μέσα από την άμεση καταβολή όλων των υποχρεώσεων του κράτους, περνά μέσα από το χτύπημα της εισφοροδιαφυγής, από την εγκατάλειψη των χαριστικών ρυθμίσεων, από την αντιμετώπιση της ανεργίας, από την κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας, από την σταδιακή επιστροφή των αποθεματικών και από την αναζήτηση νέων πόρων χρηματοδότησης του Συστήματος.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ανοίξει το ίδιο την συζήτηση μέσα στην κοινωνία και να αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, να επιδιώξει την μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων, έξω από λογικές συναίνεσης άγονων αντιπαραθέσεων και νέων διαιρέσεων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική διεκδίκησης όπως αυτή της περιόδου Γιαννίτση που έφερε νίκη για τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να εργαστεί με ευθύνη για την υπεράσπισή της Κοινωνικής Ασφάλισης μέσα από ενωτικούς μαζικούς αγώνες. Οι διαχωριστικές γραμμές σήμερα πρέπει να χαραχθούν ανάμεσα στα συνδικάτα και στις κυβερνητικές πολιτικές γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε αποτελεσματικούς αγώνες προς όφελος των εργαζομένων.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ Σαράντος
Αναπληρωτής Πρόεδρος της Διοίκησης του Ε.Κ.Αρκαδίας
Σχόλια